Onderwerp:	where it all began
Datem:	maandag, 8 juli 2013 20:58:00
Aan:	Nino

ha lief,

ik vind het altijd zo leuk om dingen ergens te laten beginnen en nu had ik al een begin in m’n hoofd, maar ik ga nog ergens anders beginnen dan ik had gedacht.

Ik begin bij het Eigentijds Festival. Bij m’n zus. ZusJE in dit geval. Met haar deed ik een workshop stembevrijding. Na 2 nachten miniem slapen. Na een avond schoonmaken tot ik niet meer kon. Om 10 uur ’s morgens stembevrijding. Het was zonnig, de tent had van die open zijkanten, en we gingen van die teksten zingen als “Mother Earth you take care of me” en m’n tranen begonnen en stopten niet meer. Dat zingt nauwelijks, maar toen mijn zusje achter mij stond, het zusje dat ik als dochter heb aangenomen, en ik haar stem in mijn oor hoorde (in m’n rechteroor, niet ik m’n linker God-oor) bleef ik zoeken naar een stem onder m’n tranen. Dus ik zei haar dat later, dat haar stem zo hielp. “Dan kan ik nou eens over jou moederen”, antwoordde ze, en ik ontspande meteen. Wat vond ik dat een goed idee!

Later vergat ik dat weer. Ik zag haar zo tussen al die mensen bewegen, zo godgruwelijk prachtig, en spoorde aan: wij moeten eens over seksualiteit praten. “Nou”, zegt ze “dan moet je wel hetzelfde over me blijven denken.” “Ach” zei ik “m’n hele leven ken ik mensen die experimenteren met relaties, met meer partners, met verliefd worden en daar iets mee moeten.” Waarna ze me vertelde hoe “ruim” zij daar in staat. “Ja maar” zei ik, enigszins met als doel mijn moederrol weer te hervatten “hoe verwèrk je dat allemaal dan?” Ik bedoel: ik hoef maar een lieve aanraking te krijgen of te doen en ik ben een week lang onder de pannen om dat uit te pakken, laat staan als er vloeistoffen aan te pas komen – die duren járen. “Ach” zei ze, de moederrol terugpakkend “je sluit gewoon dingen af voor bepaalde personen”.

Maar dat afsluiten dat kon ik niet goed verstaan. Ik denk dan dat het over zintuigen afsluiten gaat, of verbindingen met zintuigen. En die heb ik net weer terug. Dus de vraag bleef staan: ”Hoe verwèrk je dat allemaal dan?”

Vragen hebben zo’n eigen leven bij mij. Ze rusten niet totdat ze iets vinden. Dus deze bracht me op zondag 30 juni in paviljoen Ons bij strandpaal 11. Elf, dat vind ik zo’n mooi getal van gelijkwaardigheid. Twee van die volwaardig staande eenheden naast elkaar. Alsof ze niets anders te doen hebben dan naast elkaar staan, alsof ze elkaar niet raken, maar ondertussen zit daar zo’n zinderende baan wit tussen…

Soeur Potpourri en Soeur Betterave Rouge waren daar dus uitgenodigd om een stranddans-Biodanza te geven. “Verleiding” hadden ze het dus als thema meegegeven. Argeloos ging ik er heen of eigenlijk ook weer niet zo argeloos. Soeur Potpourri was net terug van een studieweekend met aansluitende vakantie, waar ze van alles wezenlijks had meegemaakt, ìk had net een paard ontmoet.

Och, moet ik die ook eerst nog vertellen?

Het paard.

Ik was bij het ViB, weer eens sinds lange tijd. Ik had ook weer eens iets gedaan: een kookboek gemaakt vol Schijnheilige Delicatessen, als eerbetoon aan Brenda die onze voorzitter was geweest en bestuurslid.

Niet alleen stonden daar dus allemaal recepten in, ook had iedereen gekookt en het bij elkaar gebracht in een centrum voor dagbesteding, met leuke creatieve en muzikale activiteiten èn dus met Paarden. Geheel buiten het programma om wilde de mevrouw die van de paarden was wel even laten zien wat ze er mee deed. Ze stuurde een groep van 12 vrouwen (ik!ik!ik!) de bak in, met wat spelopdrachten èn de op-het-hart-drukking de paarden niet aan te raken.

Op een gegeven moment ging het grootste paard zich met ons bemoeien, en dat was eigenlijk waar ze op wachtte. Ze keek naar het paard en hoe die de mensen benaderde en vertelde dan hoe het paard zich richtte op de plek die aandacht nodig had, zodat iedereen in de kudde goed kon functioneren.

Het paard had al een heel rijtje gehad, toen ze bij mij eerst een beetje aan de zijkant van m’n lijf kwam snuffelen. Ik kreeg een praatje over zonnevlecht en zo. En daarna kwam ze met haar hoofd naast het mijne. Dat was geen snuffelen meer. Dat was pure liefde. Had ik niet de stellige opdracht gehad om haar niet aan te raken, dan had ik zo heel zacht m’n wang tegen haar wang gedaan. Maar sterker nog was nu deze niet-aanraking. Alsof we als 2 merries in de kudde stonden en wisten dat alles goed was. Eigenlijk ken ik dat gevoel wel van met jou…

Weet je wat ik doe?

Ik schrijf je gewoon morgen nog een beetje
En dan nog een beetje
En dan nog…

Want oh,oh,oh… ik maak er een zóótje van omdat ik je echt ALLES wil vertellen.

Nu eerst maar eens wat drinken en even lekker met de Lucas serietje kijken.

KUSSSSSSS

Joke

Onderwerp:	genadig en lieflijk
Datum:	dinsdag, 9 Jul 2013 11:04:00
Aan:	Soeur Pêche Blanc

ha schat,

het is lunchtijd. Ik heb zojuist de balken bovenop de serre lichtjes geschuurd, afgesopt met ammonia en pauzeer even, opdat het kan drogen. Daarna ga ik, in de volle zon, verven. Niet iets wat ik mezelf zou aanraden, maar ik ben mezelf de zon in aan het schoppen. Elke keer als ik een verstandig besluit hoor sluiten over waarom ik het niet zou moeten doen, doe ik het halsstarrig wel. Omdat ik het moet kunnen verdragen.

Ook het verhaal dat ik je wilde vertellen ging over alles mee de zon in nemen. (even een broodje smeren hoor)

Argeloos, zei ik dus. Op de fiets op zondagochtend. Halverwege besloot ik ook nog m’n bril af te zetten: ik geniet er altijd zo van hoe veel ik kan zien als er veel licht is. Maar op de boulevard van Zandvoort moest hij weer op: ik kon de strandtent niet vinden, was nèt op tijd gestopt om niet van een trappetje te fietsen èn m’n rem schoot los. De rem van m’n nieuwe fiets met remstangen, die mij moesten verzekeren dat ik nooit meer problemen zou hebben met  mijn remmen.

Dus ik arriveerde daar, kiepte een stortvloed van verhalen over Soeur Potpourri heen, zij op haar beurt een stortvloed over een droom die ze die nacht had gehad over ons, en toen we daarvan stonden na te blozen ben ik even naar buiten gegaan: ik moest op onderzoek uit op het strand. Of er genoeg zand was op dat uur van de dag om labyrinten te tekenen èn, als ik er 2 zou tekenen, hóe ver ik ze dan uit elkaar moest maken.

Terwijl ik aan het tekenen was, met m’n vinger in droog zand, kwam een vrouw naar me toe die herkende wat ik deed. Ze vertelde me over een labyrint met 2 uitgangen – het Aquarius-labyrint – waardoor ik gesterkt was dat ik op de goeie weg zat met m’n 2 labyrinten willen lopen. (even nog een broodje in de rooster!)

We gingen dansen. Er waren 3 mannen. Één man pakte m’n handen vast van achteren, na een wissel, waarna we zwierden over de vloer! Ah….! Wat had ik daar lang naar verlangd! Een andere man kwam ik wel steeds tegen, maar in een wat verwarrend ik-ken-je-wel-ik-ken-je-niet-contact. En weer een andere man was erg bezig met hoe mooi alles was.

Er kwam een tango. Ik lonkte en hoopte naar de zwierman, maar die koos iemand anders. Toen kwam ik uit bij de 2^de man. Aftasten werd het. Ik deed vurig, ik deed koel, ik deed armlengtes afstand. Toen kwamen we per ongeluk lijf aan lijf en dáár was het: de aantrekkingskracht. Dàt werd het zoeken, telkens als er weer een afstand was geweest. Toegeven aan dat het lijf aan lijf het lekkerst was. Èn toegestaan. Na die tango voelde ik me een stel met hem. We waren gesmeed. Bij de volgende dans kregen we de opdracht samen te blijven en daarna elkaar te bedanken. Dat werd een sidderende omhelzing, die op enig ander moment best in vrijen had kunnen uitmonden.

Maar het was geen ander moment. De groep en de dansen dreven ons weer zachtjes uit elkaar en daarna was het klaar. Nog even foto’s maken van de dansers voor de website en daarna gezamenlijk koffie drinken.

Ik babbelde wat met Martijn, zoals hij heette: we tastten wat af qua taal – wat doe je, wat versta je (programmeur, yoga), totdat ik voorstelde om bij de anderen te gaan zitten. In de zon!

Ik dook ons op de plek in de groep waar we naast elkaar konden zitten. Er was gedoe met bestellen en zo en op een gegeven moment hoor ik Martijn me iets vragen. Maar ik versta het niet. Alsof het woorden uit een andere dimensie waren. Ik hoorde een aanloopje van klanken die uitmondde in “…… kroelen?”Ik riep “WAT?” Hij herhaalde het en ik verstond gewoon hetzelfde “…… kroelen?” Er begon iets te dagen, maar ik kon het niet verstaan. Weer riep ik (en ik schaam me diep als ik bedenk dat ik zo schreeuwde als antwoord op zijn vraag zo midden in die groep) “WAT vraag je?” “Kroelen is knuffelen”, zei hij. “Ja, ok”, zei ik,“maar wat VRAAG je dan?” “Of je zin hebt om te knufffelen?” vroeg hij. Ik was perplex. Ook omdat ik m’n verlangen tijdens het dansen nog wist en nu helemaal niets meer aan beweging kon vinden in m’n lijf. Dus ik speurde oprecht en moest zeggen:”Nnnnnnnneeeh….”. Stilte. “Ik hou er van om het te vragen” zei hij. En ik schiet alle kanten op van het volle besef van de tragiek en het volle besef van het raffinement van de situatie. Ik die bijna geen vraag kan dulden en ze wel altijd naar eer en geweten moet beantwoorden en hij die zo’n vraag stelt.

O! Lunchtijd is over: ik word gebeld, ik krijg een zere rug!

Deze krijg je alvast. Later meer!

leifs,

Joke

Onderwerp:	de kleine krijgshaftige
Datum:	dinsdag, 9 juli 2013 19:54:00
Aan:	Soeur Pêche Blanc

Dus daar zat ik: mij bewust van onze posities in het spel. Ik sloeg m’n hand voor m’n mond en kreunde uit:”O, en dan tref je MIJ!” “Je ziet er geschokt uit.” constateerde hij. En ik zei:”Ja.” en zat klem. Alles schoot tegelijkertijd door me heen: de absolute noodzaak een antwoord naar eer en geweten te vinden, het besef van hoe dit zwijgen er aan de buitenkant uit kon zien, de herinnering aan de dans, het zitten in die groep in de zon… Na lang wist ik er uit te brengen: “De geschoktheid komt niet door de inhoud van de vraag.”

Weer stilte.

“Het komt door het onvermogen”.

“Komt het door mijn onvermogen?”, vroeg hij.

“Ik geloof dat als twee mensen onvermogen ontmoeten”, zei ik “dat het onvermogen in het midden ligt en beide personen het zich kunnen toeëigenen.” Daar was ik heel tevreden over.

Toen opende hij z’n hand en legde ik de mijne er in. Dat was mooi.

En ondertussen zaten we daar, tussen die mensen, die soms iets aan me vroegen. Er kwam koffie, er kwam een tosti. En ik voelde maar, van alles plezierigs door m’n lijf schieten. En alles moest nog hardop ook. Toen hij op een gegeven moment z’n arm achter me langs legde, ging ik uitgebreid passen hoe ik daar in kon voegen. Het was lief. En op een gegeven moment genoeg.

Daarna heb ik hem ook nog een nek- en schoudermassage gegeven, omdat de workshop waar hij voor wilde blijven, niet doorging en ik toevallig toch olie bij me had. En daarna is hij gegaan en ben ik op het terras blijven zitten om te schrijven. Een brief aan m’n moeder, waar ik gewoon heel gezellig over deze ontmoeting vertelde. Niet zo gedetailleerd als naar jou, maar toch.

De kleine krijgshaftige, blijkt zijn naam te betekenen. Heb ik net opgezocht. En het leuke is, dat ik, sinds ik de seksualiteit weer zo vertrouwd eigen aan mij gevoeld heb, steeds maar zeg dat ik nu eindelijk ruzie kan máken  ipv krijgen. De dag er na zag ik Jittie en ik zag iets voorbij komen wat ik anders zou hebben laten liggen, maar deze keer  wilde aanraken. Ook Soeur Dame Blanche ben ik een beetje gaan uitlokken.

En Lucas dus. Dat klinkt moedwilliger dan het was. Tijd rijpt zich. Allerlei dingen verzamelen zich, waardoor ik het zie: nu! Waar al m’n ruzies met Lucas op uit komen is, dat hij iets niet belangrijk vindt dat ik uitermate belangrijk vind. Hij deed onze gesprekken daarover af door ze “gewone gesprekken” te noemen, terwijl ik ze steeds als levenswendende punten in onze geschiedenis ervaar. “Trucjes” noemt hij wat ik doe en ik kan het me nog voorstellen ook, want hij doet het gevoel er niet bij.

Deze keer hadden we net naar een TV-serie gekeken. Alwéér een TV-serie over mensen met bijzondere gaven. Daar komt een vrouw in voor die haar wil kan opleggen aan anderen. En een andere vrouw die heel erg snel kan leren, maar dan wel na een maand vergeet wie ze is en met wie ze was.

Toen Lucas dus deze keer onze laatste ruzie als een “gewoon gesprek” afdeed, bombardeerde ik hem met het moment van mijn grootste onvermogen: het moment dat ik me genoodzaakt had gevoeld al m’n werk onbelangrijk te maken, omdat hij niet kon houden van de basis waar het uit kwam. En ik beet hem toe:”Ga het dan maar eens voelen, als je denkt dat dat zo makkelijk is. En zeg dan nog maar eens of het een trucje is.” En achteraf zag ik mezelf als  de vrouw die haar wil kon opleggen aan een ander.

Want toen ging hij het voelen. Niet zo maar: hij moest m’n aanhoudende gebombardeer er voor gebruiken. En willen dat het stopte. En ik kon er niet mee stoppen. Want ik moest er voor zorgen dat hij stopte met “jij” zeggen. En dat resulteerde in het uitbraken van hoe machteloos hij zich voelde. Door mij, zei hij er bij. Maar die heb ik weer teruggespuugd. Hij werd zo godgruwelijk kwaad dat hij slechts een kleine ruimte tussen duim en wijsvinger verwijderd was van mij slaan. Zo erg was ik hem aan het tergen. Toen barstte er het ergste uit dat hij kon zeggen, kleedde hij zich weer aan (dit alles was in de slaapkamer) en ging naar beneden.

Ik heb even gecheckt of ik ok was en ben na een minuut of 5 naar beneden gegaan. Omdat ik besefte dat ik hem had uitgenodigd naar dit gevoel te gaan en dat ik hem daar in niet in de steek wilde laten. Dat was niet eens moeilijk. “Wat een passie!” benoemde hij het.

Niet dat het daar mee over was. Het was een daadwerkelijke energie-uitwisseling. Ik had het zo heet dat ik nauwelijks kon slapen. Maar er was weer iets aangeraakt. En er was iets duidelijk geworden: hij is dingen vergeten, die ik onthouden heb. Daar word ik doodsbang van. Maar nu werd me duidelijk dat dat één van m’n taken is: dat weer vertellen. Omdat ik getuige was.

En zo zag ik dat het waar was, wat ik altijd bedenk: dat als ik verliefd word op iemand anders en die iemand toelaat in m’n relatie, dat ik dan datgene dat aangeraakt is mee naar huis wil nemen. En dat dat het ultieme vertrouwen in m’n liefde vergt.

Dat ik met deze Martijn het onvermogen had ontmoet, dat ik het mij zo vertrouwenwekkend had geschetst en dat ik het daarna ook tussen mij en andere mensen kon neerleggen, ter toeëigening: dat vind ik ontzagwekkend.

En ik voelde dat dìt het antwoord was op de vraag die ik aan m’n zusje had gesteld: dat ik het zó kon verwerken. Als alles in de zon kon. Zichtbaar. Helder. Gebruikt voor waar het voor gebruikt moest worden. Dàt bedoelde ik toen ik je aan de telefoon had en zei dat dit m’n werk is: dit kunnen toelaten en, in al z’n finesses, inzetten in een ontmoeting.

Nou, dan groet ik je oprecht vanuit deze eretitel die je me verleende:

veel liefs van de trouweloze slet!

Onderwerp:	Verstaan
Datum:	woensdag, 10 juli 2013 11:43
Aan:	Soeur Pêche Blanc

Bezig met de zoon in Het Verstaan, bij Boris en Roosje in de slaapkamer. Als wachtactiviteit: straks worden m’n haren geknipt.

X

Joke

 

 

Onderwerp:	zoon en zoom
Datum:	woensdag, 10 juli 2013 20:30:00
Aan:	Nino

ha lief,

dat was wel een heel raadselachtige zin: dat ik bezig was met de zoon in het Verstaan. Natuurlijk is het waarder dan ik zelf kon bedenken, maar ik wàs dus bezig de zoom in het gordijn van Boris en Roosje eindelijk te maken…

We hadden een hele lieve avond. Een hele lieve dag. Hoewel het strak begon: ik wilde al weer gaan stampvoeten naar Lucas dat er toch ècht iets moest gebeuren. Maar ik had eindelijk in de gaten, wat ik nou zo erg vond aan mezelf. Want dat heb ik dan met zo’n ruzie: dat ik allereerst blij ben dat we het leven hebben, als we zo’n uitbarsting gehad hebben. Daarna moet ik ontzettend tevreden zijn over wat ik allemaal zelf gezegd heb. Dan moet ik ontzettend aan het werk om de lelijke woorden van de ander te masseren, zodat ze zachtjes binnen kunnen komen. En dan ga ik langzaam de toepassingen zien die ik zelf kan gebruiken.

Ik had Lucas z’n ergste woorden niet genoemd (die noem ik je wel eens als ik ze met de wind kan meegeven), maar ik had geconcludeerd dat het ging over een scheiding in het hoofd, alsof er een muur was waarachter de vergeten dingen scholen. Ik zag dat vooral bij Lucas, dat hij van alles vergeten was. Daarna herkende ik het bij Gwan. En vanmorgen zag ik eindelijk waar ik het zelf kon gebruiken. Ik heb namelijk zo vaak van die bruisende voornemens, van wat ik wil gaan doen met de mensen. En dan ben ik thuis en dan heb ik het voornemen nog wel onthouden, maar de bruis ben ik dan helemaal kwijt. Waardoor het allemaal niet meer zo belangrijk lijkt.

Maar vanmorgen heb ik de voornemens dus maar in ere hersteld, op herinnering van de bruis: morgen ga ik ipv dansmediteren labyrint lopen en daarna, heb ik op Facebook gezet, wil ik gaan woorden krijgen bij de koffie. Omdat ik tegenwoordig zo veel mensen hoor die in conflicten zitten. En ik er zo oprecht van geniet om die woorden onderhanden te nemen.

Toen was alle strakte verdwenen. En vanavond zijn we geëindigd op een terras. Met Irish Coffee. En hebben we fijn gepraat…

Het gaat wel in je ogen zitten, die Irish Coffee. Dat dan weer wel…

Elke dag worden de verhalen langer hoor! Pas op!

liefs van de
trouwe slet