Nooit geweten dat er witte perziken bestonden, totdat soeur Pêche Blanc haar naam koos. Het  moest dus iets zeldzaams zijn. En zoals dat gaat met zeldzame dingen die eenmaal ontdekt zijn: ik had nog niet van het bestaan gehoord of ik kwam in gesprek met iemand die wist waar het te halen. In Hoofddorp. De allermooiste witte perziken die er bestonden. Ze vertelde het achteloos, omdat het niet ging over de perziken maar over een avondje onbezorgd dronken zijn van Bellini cocktails, waar witte perziken een basaal onderdeel van blijken te zijn.

Ik ben ze gaan halen. Op de fiets naar Hoofddorp. Langs een weg die ik nog nooit gegaan was. Zoals dat hoort, op weg naar iets dat nog maar net bestaat. Met een pontje naar de overkant van een water. En op de terugweg koffie met appeltaart, vlak voordat ik weer met het pontje over zou gaan. En daarna meteen doorgefietst naar Bloemendaal, omdat daar de Prosecco van de natuurwinkel was aangeprezen. Maar die was dicht, weet ik nog. Ook de vermoeidheid die inmiddels op was komen zetten. En dat ik de Verbindingsweg tegenkwam. Ik houd van mooie straatnamen en was er stellig van overtuigd dat het belangrijk was dat ik ook die ontdekt had. Als ik dan voor niks naar de natuurwinkel was gefietst.

Om kort te gaan: het was heerlijk. De Bellini-cocktail. Op de verjaardag van soeur Pêche Blanc. 1/3 perzik, 2/3 wijn. Ik had genoeg perziken voor 2 rondjes voor 5 personen, rond de ronde keukentafel en weet nog de verwondering van het vrije lachen dat we deden, het rug aan rug dansen. Alsof dat zo maar allemaal kon.