Slechts één woord

Oooo, ome Jan!

Elke keer als ik u gesproken heb, begin ik nóg meer lange gesprekken met u. Omdat alles ergens aan raakt.

Bijvoorbeeld. Wat u vertelde over de bijbelboeken, dat je de titels achter elkaar moet lezen en dat je dan een zin krijgt. Dat spelletje doe ik al jaren, met mijn dansmeditaties en mijn labyrinten. Ik laat mensen dansen, of lopen, en dan vraag ik ze na afloop één woord (“spreek slechts één woord en ik zal gezond worden”) en plak ze achter elkaar.

Zo heb ik o.a. “strijd” bestudeerd. Ik had daar 6 nummers muziek van bij elkaar gezet en danste daarop met de vrouwen van m’n netwerk voor vrouwelijke ondernemers. Als een soort overgangsritueel voor het aantreden van de nieuwe voorzitter. Dit werd het gedicht:

Dat gaf me de toestemming voor m’n noodzaak tot strijden en de manier waarop: ik wist wat de “eerbare” strijd was.

En nog iets, was er… Wat was er ook weer? Het is al weer dik een week geleden, natuurlijk, dat ik jullie trof bij de koffie. O ja. U vroeg me waar Lucas dan nieuwsgierig naar was, als hij nieuwsgierig was naar de dood. En ik was nog niet tevreden met mijn antwoord. Ik denk dat het hem ging om de communicatie. Hóe en óf hij nog met ons zou kunnen communiceren. En of hij zichzelf nog zou kunnen ervaren.

Deze twee onderwerpen weet ik nog. O! En het “roepen in” heeft me weer doen herinneren dat m’n thema van vorige week “beroep” was.

Wat mij daar ín riep is dit vrolijke bomenspel.

Dan ga ik nu maar eens boodschappen doen en deze brief op de post. Het is nog maar donderdag, maar ik heb al een ruim vrijdaggevoel. Al een paar dagen, als ik eerlijk ben. Straks ga ik met Gwan naar de eindpresentatie van Roosjes harde werken van de laatste 4 maanden. Zij hield zich met een “denktank” bezig met het vraagstuk hoe het nou moet met de mensen die buiten de boot vallen door de digitalisering van de organisatie van de maatschappij.

Doe m’n liefs aan tante Tineke en tot gauw, op verwachte of onverwachte momenten!

liefs!