Ja

Cher soeur Peche Blanc,

Picture this:

Ik kom met m’n rugzakje het podium op in een soort disco ruimte. Zo’n vijftig vrouwen publiek, die ik allemaal niet ken (en die de indruk geven al twintig jaar vrouwendag met elkaar te vieren).

Goedenavond zusters. (Begin ik.) Ik ben Joke Portegies en ik ben hier vanavond op verzoek. Ik ben hier op verzoek van Pip. Die ik tot vandaag helemaal niet kende. Ik had haar alleen maar ontmoet in een chatbox, op vrouwendag een paar jaar geleden, toen ik hielp bij het online zetten van de website vrouwenhaarlem.nl. Pip was toen het levende bewijs dat alles werkte. En ik hoorde dat Pip DJ was, dus toen ik ooit de zangeres van een bepaald nummer niet wist, schreef ik aan Pip, of die dat wist. Dat wist Pip wel, dus… o nee, dat wist Pip niet! Ik ben zelf gaan zoeken en toen ik er achter was heb ik dat Pip weer geschreven en zodoende kreeg ik een paar weken geleden haar verzoek, of ik op deze avond niet “Let me in!” kon doen.

Ik heb één eigenaardigheid: als iemand me iets verzoekt, moet ik er op ingaan. Dus hier sta ik. Het kwam me eigenlijk helemaal niet uit. Ik heb nooit tijd. Ik heb een bedrijf, een man, twee kinderen en vijf katten, dus je begrijpt ik heb altijd wat te doen. En ik wist ook niet zo goed hoe zoiets nou gaat, of ik nou wel mooi aangekleed moest of niet. Maar ik zie dat die anderen dat allemaal wel gedaan hebben, dus ik zal me even omkleden. Zo gebeurt hoor. Ogenblikje.

(Ik haal m’n T-shirtje uit m’n rugzak en een hele grote doek. Trek dat leuke harige grijze hele korte truitje uit dat ik van jou heb gekregen, en begin m’n mooie witte T-shirtje aan te trekken, dat ik ooit voor Lineke’s 9de massage heb gemaakt. En ga verder:)

Kan ik misschien meteen wel even vertellen, hoe dat nou zo gekomen is, dat ik altijd op een verzoek moet ingaan. Het is natuurlijk niet meer van deze tijd. Tegenwoordig kan iedereen gewoon “nee” zeggen. Het kwam eigenlijk allemaal door m’n zus. (T-shirtje over m’n hoofd).

Ik was rijk gezegend met zussen. (Ik pak de grote lap en begin die om m’n heupen te slaan, als een sarong)

Ik had er drie. Maar die ene, die ENE, dat was de mooiste zus die je je kunt voorstellen. (Ik pauzeer even met m’n sarong-gewikkel) Ze was mooi, ze was lief, ze was creatief, ze was VERRUKKELIJK. Iedereen hield van haar. En ik ook. En ze lag nog bij mij in bed ook. Er was wel één ding: we hadden geen contact. (en weer verder met m’n sarong-gewikkel) We lagen in bed zo ver mogelijk van elkaar af, of nee eigenlijk, zó dicht bij elkaar dat we elkaar nog nèt niet raakten. Nachtelijke gesprekken of zo hadden we niet. Kussengevechten niet. Nou ja, hoe dat zo gaat tussen zussen.

Maar op een goeie dag hadden we contact! (m’n plooiwerk van de sarong klaar en in m’n heupwikkel gestopt – nu over naar het achterlangs halen van de rest van de lap – ik sta alvast klaar, maar wacht nog even)   Ik weet nog steeds niet hoe het kwam, ik had er niets voor gedaan. Ik zat aan tafel en zij stond naast me en we hadden contact. En langzaam druppelde het besef binnen dat dit het moment was waar ik op gewacht had. Deze intimiteit, deze vertrouwelijkheid. Ik dacht:”Hààr kan ik de vraag stellen, waar ik mee zit. En dìt is het moment, nu we zo dicht bij elkaar zijn”.

Dus ik vroeg:”Wat is een PIK?” (ik sla me op het voorhoofd, maak een wanhopig gebaar en vergeet helemaal te zeggen dat m’n zus dus wèg was daarna – ik ben m’n hele voortgang van m’n act kwijt, maar zie goddank op dat moment Pip uit haar DJ-hokje naar me toe leunen en vertel tegen haar:). En sindsdien heb ik dus besloten “ik stel nooit meer een vraag en als iemand mij iets vraagt, dan loop ik niet weg!” (sarong achterlangs over de schouder en klaar).

Nou is dat nog wel goed gekomen hoor. Kijk ik wist natuurlijk wel een beetje in welke richting ik het moest zoeken. Naar wat een pik is. Ik bedoel: ik heb een man en twee kinderen dus ergens wist ik wel waar het mee te maken had. Maar toch bleef die vraag steeds maar terug komen. M’n man vroeg ook wel eens, je weet wel, in van die zwoele, flirterige momenten “Enne… weet je nou al wat een pik is?” en dan zei ik “Ja, schat” en glimlachte dankbaar naar hem maar van binnen dacht ik “nee, eigenlijk weet ik het nog niet”. En pas onlangs, onlangs, toen ik nog eens naar die situatie aan het kijken was, en ik er ook een beetje rustig naar kòn kijken, zag ik ineens – ooooooo, m’n zus heeft me wèl antwoord gegeven! Ik vroeg “wat is een pik?” en zij zei “schrik”! (ik zie in m’n ooghoek Pip “schrik” proevend zeggen en goedkeurend knikken terwijl ze iets recht legt in haar DJ-hokje).

Dus. Dat is helemaal goed gekomen.

Ja. Eigenlijk. Eigenlijk zou ik hier dus samen met een vriendin staan. Die had ik gevraagd, want ik mag dan wel “ja” zeggen op zo’n verzoek, maar ik vond het toch wel eng. Zo in m’n eentje. Dus ik had het haar gevraagd en zij wilde dat ook wel maar dan wilde ze wel net zo’n T-shirtje als ik. Dus ik zeg, oké, geef me maar een T-shirtje van je mee, dan maak ik dat bontje er wel op. Maar ja, toch geen tijd hè. Ik bedoel: een eigen bedrijf, een man, twee kinderen, vijf katten…

Nou bleek dat ze toch niet kon komen, want haar kind was ziek. Maar dat heb ik dus, met die eigenaardigheid: ik moet niet alleen “ja” zeggen op verzoeken, het moet dan ook nog wáár wezen. Dus ik moet dit nog even afmaken. Daar zullen jullie verder geen last van hebben hoor, is zo gebeurd. Muziek!

(en daarna doe ik “Let me in – wheeooop!”, al naaiend en zingend. M’n planning was dat ik dan precies bij de laatste tonen het draadje had afgeknipt, het T-shirtje weer goedom had gekeerd en het dan met een taraaaaa-gebaar zou tonen, maar ik was iets te vroeg dus stond ik nog een tijdje met het T-shirtje te swingen).

De enige bekende die er was, was de moeder van Guus, die ik gedurende 7 jaren op het schoolplein van Boris & Gwan zag. Op een afstandje, maar we vonden elkaar wel leuk. Ze zei:”Nou heb ik al die jaren op het schoolplein niet geweten dat je zó leuk was.”

Dus ik geloof dat het wel over kwam.

Zo ging het dus.

Liefs,

Soeur Nouvelle Cuisine